Bakara sûresi 286 ayettir. Medine’de on senelik bir
müddet içinde peyderpey nâzil olmuştur. Mushaf tertîbine göre 2, nüzûl sırasına
göre 87. sûredir. İsmini, 67 ile 71. âyetler arasında bahsedilen, İsrâiloğulları’nın
sığır kurban etmeleri kıssasından almıştır. Sûreye, içinde Âyetü’l-Kürsî
bulunduğundan اَلْكُرْسِيُّ (Kürsî), Kur’ân’ın zirvesi
olduğu için سَنَامُ الْقُرْاٰنِ (Senâmu’l-Kur’ân),
hidâyet nûrunun parlaklığı sebebiyle de اَلزَّهْرٰي
(Zehrâ) ismi verilmiştir. Kur’ân-ı Kerîm’in en uzun sûresidir. Bu hâliyle sûre,
Kur’ân’ın geniş bir özeti mâhiyetindedir.
Mushafta ikinci, nüzûl sıralamasında 87. sûredir, Medine’de nâzil olmuştur. Kur’an’ın en uzun sûresidir. Tamamının bir nüzûl sebebi olmamakla birlikte birçok âyeti için özel iniş sebepleri vardır. O âyetler açıklanırken nüzûl sebepleri hakkında da bilgi verilecektir.
Konusu
Sûrede bahsedilen temel konulardan bir kısmını şöyle
sıralayabiliriz:
Kur’an’ın Allah tarafından gönderilen hak bir kitap olduğu,
Tevhîd, nübüvvet ve âhiret gibi îman esaslarının delillerle beyân
edilmesi,
Mü’min, kâfir ve münafıkların vasıfları,
Hz. Âdem’in diğer yaratıklar arasındaki konumunun belirlenmesi, şeytanla
imtihanı ve cennetten indirilmesi,
İsrâiloğulları’nın tarih içindeki durumları, Kur’an’a ve Peygamberimize
karşı tavırları, hidâyete davet edilmeleri, yanlış itikad ve davranışlarının
tashihi,
Ka’be’nin inşâsı ve kıblenin Mescid-i Aksâ’dan Mescid-i Harâm’a
çevrilmesi,
Müslüman şahsiyetin inşası ve İslâm toplumunun teşekkülü için: Namaz,
oruç, zekât, hac ve cihad gibi ibâdetlerle ilgili hükümlerin; adâlet, ahde vefâ
ve infak gibi ictimâî hayata dair esaslar ile âile hukûku, devletler arası
ilişkiler, iktisadî ve siyâsî düzenlemelerin getirilmesi,
Ferd ve cemiyeti bozulup dağılmaktan korumak için sihir, içki, kumar ve faiz
gibi yasaklara dikkat çekilmesi,
Allah’ın birliğini, her şeye kâdir olduğunu ve ölüleri diriltip hesap
soracağını çeşitli misallerle ortaya koyarak insanları îman ve itaate
çağırması,
Kulluğun özü olan ve mü’mini Rabbine bağlayan bazı duaların öğretilmesi.
Hâsılı
dikkatle incelendiğinde Bakara sûresinin, ihtiva ettiği hükümler, konular ve
maksatlar itibariyle muazzam bir insicama, belirli ve düzenli bir plana sahip
olduğu görülür. İlk âyetlerde sûrede incelenecek olan konuların ana hatları
verilmekte, daha sonraki bölümlerde ise her konu sûre bütünlüğü içinde en uygun
yerini almaktadır. Sûre, hidâyeti kabul eden kulun, emredilen hükümleri yerine
getirme hususunda Rabbinden kolaylık talebiyle sona ermektedir. Muhtelif
konular ele alınmakla birlikte sûrenin esas hedefi, Kur’an’ın hidâyetini
gerçekleştirmek ve bundan âzamî istifadeyi sağlamaktır. Sûre boyunca devamlı bu
hedef gözetilmiş ve sûrenin başı ile sonu o hedefte birleşmiştir.[1]
[1] Sûrenin bu açıdan büyük
bir vukûfiyetle ele alınmasına örnek olarak bk. Drâz, en-Nebeü’l-azîm,
s. 163-211; En Mühim Mesaj: Kur’ân, s. 195-299.
Fazileti
Ele aldığı mevzulara bakıldığında Bakara sûresinin çok
önemli, faziletli ve büyük bir sûre olduğu görülür. Peygamber Efendimiz’in “Kur’an
âyetlerinin efendisi ve en büyüğü” (Ahmed b. Hanbel, Müsned, V, 142,
178) olarak beyân ettiği Âyetü’l-Kürsî de bu sûrede yer almaktadır. Sûrenin
faziletini beyân eden pek çok rivayet nakledilir. Bunların birkaçı şöyledir:
›“Kur’an’dan uzak kalarak evlerinizi kabirlere çevirmeyin. Şunu bilin ki
şeytan, içinde Bakara sûresi okunan evden ürküp kaçar.” (Müslim, Müsâfirîn 212)
›“Kur’an’ı okuyun; çünkü o, kıyamet gününde kendisiyle hemhâl olanlara
şefaatçi olarak gelecektir. Zehrâvân’ı yani Bakara ve Âl-i İmrân sûrelerini okuyun;[1]
çünkü onlar, kıyamet gününde iki büyük bulut veya iki gölgelik ya da iki kuş
sürüsü hâlinde gelerek kendilerini okuyanları savunacak ve koruyacaklardır.
Bakara sûresini okuyun; çünkü ona sarılmak bereket, terketmek ise hasret ve
pişmanlıktır; ona sihirbazların gücü yetmez.” (Müslim, Müsâfirîn 252)
›“Bakara sûresinin sonundaki iki âyeti her kim gece vakti okursa bu iki
âyet o gece ona yeter.” (Buhârî, Fezâilü’l-Kur’ân 10)
›Sahâbeden Üseyd b. Hudayr bir gece Bakara sûresini okuyordu. Atı da
yanında bağlı bulunuyordu. Derken at ürküp hırçınlaşmaya başladı. Üseyd okumayı
kesince at da sâkinleşti. Tekrar okumaya başlayınca at yine tedirgin bir
şekilde ileri geri gitmeye başladı. Üseyd susunca at da sâkinleşti. Bu durum
iki kez daha tekerrür etti. Oğlu Yahyâ ata yakın bir yerde bulunuyordu. Atın
çocuğa bir zarar vermesinden korktu ve onu bulunduğu yerden yanına çekti. Bu
sırada başını kaldırıp gökyüzüne baktığında buluta benzer bir şey içinde kandiller
misali ışıklar gördü. Bunlar yavaş yavaş yükselerek nihayet gözden kayboldu.
Sabah olunca durumu Resûlullah (s.a.s.)’e anlattı… Efendimiz şöyle buyurdu:
›“Onlar seni dinlemeye gelen meleklerdi. Eğer okumaya devam etseydin
sabah olunca onları herkes görecekti, kendilerini halktan gizlemeyeceklerdi.” (Buhârî, Fezâilü’l-Kur’ân 15; Müslim, Müsafirin 242)
Bu ve benzeri rivayetlerden de anlaşılacağı üzere
Bakara sûresi, hem evlerimizi hem de gönüllerimizi mânen îmâr edecek, okuyanı
âdeta maddî mânevî şerlerden muhâfaza ederek onu meleklerle beraberliğe yükseltecek
bir fazilet ve şerefi hâizdir.
Şimdi, bütün mâna, hikmet ve sırlarından kalbe
yansıyan miktarıyla o sûrenin tefsiri başlamaktadır:
[1] Bakara ve Âl-i İmrân
sûrelerine, hidâyet nûrlarının parlaklığı ve okuyanlara verilecek ecrin
büyüklüğü sebebiyle, اَلزَّهْرَاوَانِ (Zehrâvân) ismi verilmiştir.
208: Ey iman edenler! Hep birlikte ve bütün varlığınızla İslâm’ın barış ve huzur iklimine girin. Şeytanın adımları ardınca gitmeyin; çünkü o, size apaçık bir düşmandır.
TEFSİR:
208.
âyette geçen “silm” kelimesi “ teslimiyet, itaat, barış, uzlaşma” gibi mânalara
gelir. Bu sebeple müfessirlerin pek çoğu bunu “İslâm” olarak da
yorumlamışlardır. Zira İslâm, bu mânaların hepsini içine almaktadır. Âyet-i kerîme
ilk olarak sadece dilleriyle iman
ettiklerini söyleyen münafıkları, bütün inanç, amel ve ahlâklarıyla İslâm’a
girmeye ve nifakla ilgili olarak şeytanın adımlarına uymamaya çağırmaktadır.
Aynı şekilde Ehl-i kitaptan müslüman olup da bir taraftan Peygamberimiz (s.a.s.)’e
iman ederken, bir taraftan da “cumartesi gününün kutsiyetine saygı göstermek,
deve etini ve sütünü mekruh görmek” gibi Tevrat’ın hükümlerini dikkate almaya
çalışanlara hitap etmekte; onların İslâm’a bütünüyle girmelerini ve gerek
itikadî gerek amelî bakımından önceki hükümlerden herhangi birine uymamalarını
emretmektedir. (Fahreddin er-Râzî, Mefâtîhu’l-gayb, V, 176)
Âyetin
esas hitap ettiği kitle ise müslümanlardır. Onlara, “Ey iman edenler, hepiniz
İslâm’a tam olarak girin; onun emirlerini eksiksiz yerine getirin, kalan ömrünüzde
de müslüman olmaya devam edin, müslümanlıktan ve onun prensiplerinden hiçbir
zaman ayrılmayın. Sapık ve azgın kimselerin size telkin etmeye çalıştıkları
şüphelere iltifat ederek şeytanın adımlarına uymayın” mesajı vermektedir.
السِّلْمُ (silm) lâfzının “sulh, barış, savaşı ve
münakaşayı terk etme” mânaları dikkate alındığı takdirde ise âyet-i kerîme
mü’minlere âdeta şu tâlimatları vermektedir: “Ey müminler! Allah’ın emirlerine
boyun eğmekle öyle mükemmel bir toplumsal görünüm ve öyle düzenli bir İslâm dünyası
meydana getirin ki aranızda isyandan, kavga ve anlaşmazlıktan, birbirinize
eziyetten, eğrilikten, Allah’ın haklarına ve kulların haklarına tecavüzden,
kısaca Allah rızâsına aykırı hareketlerden eser kalmasın. Böylece herkes
emniyet, karşılıklı sevgi ve tam bir huzur içinde vazifeleriyle meşgul olsun ve
âhireti için hazırlık yapsın. Bu güven ve huzur ortamını bozacak terör
eylemleri ve karşıklıklara meydan verilmesin. Dünya hayatı hakkında parlak
sözler söyleyip de kalpleri en merhametsizce düşmanlıklarla dolu olan, şeytanca
hareket edenlerin arkasından gidilmesin.” (bk. Elmalılı, Hak Dini, II,
736)
Şâyet
bu ikazlara kulak vermez, doğruyu ve yanlışı en güzel bir şekilde açıklayan
bunca delilleri dikkate almaz ve sizin apaçık düşmanınız olan şeytana uyarak
İslâm’ın emirlerine itaatten kayarsanız, neticesine katlanırsınız. Bundan böyle
artık ileri süreceğiniz bir mazeretiniz olamaz. Âyette Allah Teâlâ’nın üstün ve
ezici kudretine ve sınırsız hikmetine yer verilmesi, İslâm yolundan kayanlara büyük bir tehdit mânası
taşımakta, aynı zamanda Cenâb-ı Hakk’ın yaptığı her işte büyük hikmetler
olduğunu göstermektedir. O, koyduğu ilâhî sisteme karşı gelen, şeytanın
yollarına sapıp tevhidin, sulh ve barışın gereklerini ihlale çalışan âsilerin
haklarından gelir ve belâlarını verir. Hem bu cezalandırma ilâhî hikmete uygun,
yerinde ve adâletli olacaktır, hem de Allah Teâlâ iyileri kötülerden ayıracak
ve onlara yine hikmeti gereği lütuf ve merhametiyle muamele edecektir.
Bilmek gerekir ki, indirilen âyetler ve gönderilen
peygamberler insanlara bütün gerçekleri açık bir dille beyân etmektedir. Onlara
düşen bu gerçeklere teslim olmak, inanç ve amellerini ona göre düzenlemektir. Madem
ki böyle yapmıyorlar, demek ki onlar, artık Allah ve meleklerin bulutların
gölgeleri arasından yanlarına inip işlerinin bitirilmesini beklemektedirler.
210. âyet-i kerîmede geçen “Allah’ın gelmesi”
ifadesiyle alakalı olarak şu yorumlar yapılmıştır:
Selef âlimleri, bu ifadenin müteşâbih[1]
olduğunu, gerçek mânasını Allah’tan başkasının bilemeyeceğini dolayısıyla
te’vil edilmeyip olduğu gibi bırakılması gerektiğini söylemişlerdir. Ehl-i
Sünnet kelam âlimleri ise bu ifadeyi “Allah’ın âyetlerinin, hükmünün,
buyruğunun veya azabının gelmesi” şeklinde açıklamışlardır. (Zemahşerî, el-Keşşâf,
I, 123; Fahreddin er-Râzî, Mefâtîhu’l-gayb, V, 182) Buna göre:
Birinci olarak “Allah’ın gelmesi”, Allah’ın emir ve
iradesinin zuhûr etmesi, tam bir kudret ve şiddetle ortaya çıkması mânasındadır.
Sözü edilen günahkârların cezalandırılmaları hususunda her türlü sebep ve
vasıtalar tükenmiş ve ancak her şeyi bitirecek olan Allah’ın emir ve iradesinin
ortaya çıkması kalmıştır. İşte o günahkârlar bu neticeyi beklemektedirler.
Aslında buluttan canlılar için bir rahmet olan yağmur beklenir. Şayet rahmet
beklenen buluttan azap yağacak olursa durum daha şiddetli ve korkunç olur. Zira
belâ, umulmadık bir yerden gelirse insanı daha çok gam ve kedere boğar.
İkinci olarak, “Allah’ın gelmesi” imkânsız bir
durumdur. Bunlar, “iman etme”lerini “Allah’ın gelmesine” bağlamakla, Allah
gelmeden veya Allah’ın azabı başlarına inmeden asla inanmayacaklarını söylemiş
olmaktadırlar. Dolayısıyla âyet, onların hiç ihtimal vermedikleri bir anda
belalarını bulacaklarını ifade etmektedir.
“Allah’ın gelmesi” ifadesini hakiki mânasıyla
yorumlamak da mümkündür. Buna göre bahsi geçen günahkârlar, “Bize Allah’ı
açıkça göster!” (Nisâ 4/153) diyen İsrâiloğulları gibi
Allah’ı görmedikçe sadece aklî ve naklî delillerle iman etmez, vukuundan önce
hiçbir uyarıya kulak asmaz, Allah’a ve O’nun ikazlarına inanmak için, Allah’ın
kendisini açıktan göstermesini ve gelecek musibetlerin fiilen başlarına
gelivermesini beklerler. Bu sebeple ilim ve amel, iman ve ibâdet gibi hususlara
önem vermezler. Dinin diriltici beyânlarına kulak vererek felâket
uçurumlarından kurtulmak istemezler. Aksine şeytanlık peşinde koşarlar. Barış,
selamet ve huzur ortamını bozmaya çalışırlar. Böyle olunca durumları öyle
bozulur ve bütün işler öyle kontrolden çıkar ki belalarını bulmaları için
yalnız Allah’ın emir ve iradesinin ortaya çıkması kalır. (Elmalılı, Hak Dini, II, 738)
Zaten bütün işler sonunda Allah’a döndürülür. Kıyamet
günü Allah Teâlâ, dünyadaki durumlarına göre kulları arasında hükmeder.
Zulmeden, Allah’ın sınırlarını çiğneyen ve emrine karşı gelenlere ona göre;
itaat eden ve iyilik yapanlara da ona göre muamele eder. iyilik sahiplerine iyilikle,
günahkârlara da ceza ile mukabelede bulunur.
Nitekim İsrâiloğulları bu hususta güzel bir örnek
teşkil etmektedir:
[1] Müteşâbih: Mânaları tam
olarak bilinemeyen veya herhangi bir sebepten ötürü anlamlarında kapalılık
bulunan ya da birden çok mânaya ihtimali olup bu mânalardan birini tercihte
zorluk sözkonusu olan âyet veya kelime.
Ey iman edenler! Hep birlikte ve bütün varlığınızla İslâm’ın barış ve huzur iklimine girin. Şeytanın adımları ardınca gitmeyin; çünkü o, size apaçık bir düşmandır.
2.
Diyanet Vakfı Meali
Ey iman edenler! Hep birden barışa girin. Sakın şeytanın peşinden gitmeyin. Çünkü o, apaçık düşmanınızdır.
3.
Diyanet İşleri (Eski) Meali
Ey İnananlar! Hep birden barışa girin, şeytana ayak uydurmayın, o sizin apaçık düşmanınızdır.
4.
Diyanet İşleri (Yeni) Meali
Ey iman edenler! Hepiniz topluca barış ve güvenliğe (İslâm’a) girin. Şeytanın adımlarını izlemeyin. Çünkü o, size apaçık bir düşmandır.
5.
Elmalılı Hamdi Yazır Meali
Ey iman edenler! Hepiniz barış ve selamete girin de şeytanın adımlarına uymayın. Çünkü o sizin aranızı açan belli bir düşmandır.
6.
Elmalılı Meali (Orjinal) Meali
Ey o bütün iyman edenler! kâffeten silme girin de Şeytan adımlarına uymayın çünkü o sizin aranızı açan belli bir düşmandır
7.
Hasan Basri Çantay Meali
Ey iman edenler, hep birden sulh-u selâma girin. Şeytanın adımları ardına düşmeyin. Çünkü o, sizin apaçık bir düşmanınızdır.
8.
Hayrat Neşriyat Meali
Ey îmân edenler! İslâm'a tamâmen girin; ve şeytanın adımlarına uymayın! Çünki o, size apaçık bir düşmandır.
9.
Ali Fikri Yavuz Meali
Ey müminler, hepiniz iç ve dışınızla sebat üzere islâma girin. Şeytanın adımlarına uymayın. Çünkü o, sizin açık bir düşmanınızdır.
10.
Ömer Nasuhi Bilmen Meali
Ey imân edenler! Kâffeten müsalemete giriniz. Ve şeytanın adımlarına uymayınız. Şüphe yok ki o sizin için bir apaçık düşmandır.
11.
Ümit Şimşek Meali
Ey iman edenler, hep birlikte esenliğe girin. Şeytanın adımlarını izlemeyin; çünkü o sizin apaçık düşmanınızdır.
12.
Yusuf Ali (English) Meali
O ye who believe! Enter into Islam whole-heartedly; and follow not the footsteps of the evil one; for he is to you an avowed enemy.
Sadece meal okumak ile Kur'ân-ı Kerim'in bir çok âyetinin tam mânâsı ile anlaşılması mümkün olmayabilir. Ayetlerin izahı için mutlaka bir tefsire başvurulması gerekir. Bakara Sûresi 208. ayetinin tefsiri için tıklayınız
*
Türkçe okunuşlarından Kur'an-ı Kerim okumak uygun görülmemektedir. Ayetler Türkçe olarak arandıkları için sitemize eklenmiştir.
Hadîd sûresi Medine’de nâzil olmuştur. 29 âyettir. İsmini, 25. âyette geçen ve “demir” mânasına gelen اَلْحَد۪يدُ (hadîd) kelimesinden alır. Mushaf t ...
