Mü'minûn Sûresi 117. ayeti ve tefsiri

Önceki Ayet

117 / 118

Sonraki Ayet

Mü'minûn Sûresi Hakkında

Mü’minûn sûresi Mekke’de inmiştir. 118 âyettir. İsmini ilk âyette geçen الْمُؤْمِنُونَ (el-Mü’minûn) kelimesinden alır. Mushaf tertîbine göre 23, iniş sırasına göre 74. sûredir.

Mü'minûn Sûresi Konusu

Mekke döneminin sonlarına doğru indiği anlaşılan sûre, ebedî kurtuluşa erecek mü’minlerin vasıflarının tanıtımıyla başlar. İnsanı, önce kendi esrarengiz yaratılışı, sonra da yedi kat gök, belli ölçülerde yağıp canlıların ihtiyacı için yerde depolanan yağmur, onunla neşv ü nemâ bulan bitkiler ve kendilerinden faydalandığımız hayvanlar üzerinde tefekküre davet eder. Önceki peygamberlerin kavimleriyle mücâdeleleri ve neticede peygamberlerin kurtulup inkârcı toplumların helak edilişi, Resûlullah (s.a.s.)’i teselli ve münkirleri tehdit sadedinde hatırlatılır. Nübüvvet, tevhid ve âhiret esaslarına vurgu yapılarak; mizanda tartısı ağır gelenlerin mutlu sonlarına, tartısı hafif gelenlerin ise hüzün, hasret ve pişmanlık dolu acı hallerine temas edilerek sûre sona erdirilir.

Mü'minûn Sûresi Nuzül Sebebi

Mushaftaki sıralamada yirmi üçüncü, iniş sırasına göre yetmiş dördüncü sûredir. Enbiyâ sûresinden sonra, Secde sûresinden önce Mekke’de inmiştir.

Mü'minûn Sûresi Fazileti

Hz. Ömer’den rivayet edilen bir hadise göre Resûlullah, bir ara olağan üstü vahiy hallerinden birini yaşarken kıbleye dönüp ellerini kaldırarak, “Allahım! Bize nimetini arttır, eksiltme; bizi onurlandır, alçaltma; bize ihsan et, mahrum etme; bizi seçkin kıl (düşmanlarımıza karşı) zayıf duruma düşürme; bizden hoşnut ol ve bizi senden hoşnut kıl!” diye dua ettikten sonra, “Şu anda bana on âyet indi; kim bu âyetlerin gereğini yaparsa cennete girecektir” buyurmuş, ardından da bu sûrenin ilk on âyetini okumuştur (Müsned I, 34).1 – 11

TEFSİR:

Kâinatın yegâne hâkimi, hükümdârı ve mutasarrıfı olan, varlığı gerçeğin ta kendisi olan ve yok olması düşünülemeyen Allah Teâlâ, her türlü evlattan, ortaktan, benzerinin ve denginin bulunmasından, abes bir şey yaratmaktan, hâsılı şânına yaraşmayan tüm noksan sıfatlardan pak ve yücedir. O’ndan başka ilâh yoktur. Çünkü O’nun dışında yok olmayıp bâkî kalacak hiçbir varlık yoktur. Her türlü rahmet, hayır ve bereketin kaynağı olması hasebiyle çok değerli ve şerefli olan arşın Rabbi de O’dur. Dolayısıyla ibâdete lâyık yegâne Ma’bud, işte üstün vasıfları beyân edilen o Allah’tır. Gerçek bu iken, Allah’ı bırakıp başka sahte tanrılara yalvaranlar, küfre düşmüş olacaklarından kurtuluş ümitlerini kaybedecek ve feci bir âkıbetin mahkumu olacaklardır.

O halde: