TEFSİR:
“Rahman’ın zikri”nden maksat, hem Allah
Teâlâ’yı hatırlamak, hem de Allah Teâlâ’nın en büyük zikri olan; O’nu, O’nun
emir ve yasaklarını hatırlatan Kur’ân-ı Kerîm’dir. Zaten bunlar birbirine yakın
ve aynı neticeyi hâsıl edecek mânalardır. Allah’ı unutan, O’nun zikrinden gâfil
kalan kimseye Cenâb-ı Hak hemen bir şeytan Musallat eder. O şeytan onun en
yakın arkadaşı oluverir. Onu Allah’ın razı olduğu niyet, söz, fiil ve
amellerden uzaklaştırır. Aksine Allah’ın râzı olmadığı niyet, söz, fiil ve
amellere yönlendirir. Kur’ân-ı Kerîm de en büyük zikirdir. Her âyeti, her
kelimesi Allah’ı hatırlatır. O ilâhî öğüt ve ikazlarla doludur. O, hayat
kitabımızdır. Hayatımızın her alanını tanzim eden itikat, ibâdet, ahlâk ve âdâb
hükümleriyle doludur. Kur’an’ı ve onun uygulamalı bir tefsiri olan sünnet-i
seniyyeyi hayatının her sahasına aksettiren müslüman şeytanın ortak olacağı
açık bir alan bırakmamış olur. Fakat Kur’an’ın beyân buyurduğu hayat tarzını
göz ardı eden ve onun dışında bir hayat tarzı benimseyen kişilere Allah’ın
psikolojik ve sosyolojik bir kanunu olarak hemen bir şeytan Musallat edilir.
Onun dostu şeytan olur. Demek ki insan için iki ihtimal söz konusudur. Ya
Allah’ın dostu olacaktır veya şeytanın. Şurası kesin bir durum arz etmektedir
ki, Allah’ın dostluğuna layık işler yapan Allah’ın dostu olacak, şeytanın
dostluğuna layık işler yapan da şeytanın dostu olacaktır. Şüphesiz iki
dostluğun neticeleri farklıdır: Allah’ın dostluğu insanı karanlıklardan
kurtarıp aydınlığa çıkardığı ve ebedi nimetlere eriştirdiği halde, şeytanın
dostluğu bu âyetlerde de haber verildiği üzere insanı çaresi olmayan bir
hasret, nedamet, pişmanlık ve azaba uğratacaktır. Nitekim konuyla ilgili diğer
âyet-i kerîmelerde şöyle buyrulur:
“Allah,
iman edenlerin dostudur, onları karanlıklardan aydınlığa çıkarır. İnkâr
edenlerin dostları ise şeytânî güçler olup onları aydınlıktan karanlıklara
sürüklerler. Onlar cehennemin yoldaşlarıdır ve
orada ebedî kalacaklardır.” (Bakara 2/257)
“Kim
benim kitabıma sırt döner ve beni anmaktan uzak durursa, şüphesiz dünyada onun
için sıkıntılı, dar bir geçim vardır; kıyâmet günü de onu kör olarak diriltip
huzurumuza getireceğiz. O, «Rabbim! Beni niçin kör olarak dirilttin? Oysa ben
dünyada gözleri gören biriydim» diye itiraz edecek. Allah şöyle buyuracak:
«Evet, böyle! Âyetlerimiz sana geldiğinde sen onları nasıl unutup bir kenara
attıysan, bugün de sen işte öylece unutulur, bir kenara atılırsın!»” (Tâhâ
20/124-126)
Meselenin âhiret boyutunu haber veren bu gerçekler
ışığında Yüce Rabbimiz Resûlullah (s.a.s.)’i teselli maksadıyla şöyle
buyurmaktadır: Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri
