TEFSİR:
Kıyâmet
günü öyle dehşetli bir gündür ki, onun şiddetinden körpe çocuklar, saçı sakalı
ağarmış ihtiyarlara dönerler. Bu hal, kıyâmet için sûra birinci kez üslendiği
zaman olacaktır. Nitekim o gün hakkında şöyle buyrulur:
“Ey
insanlar! Rabbinize karşı gelmekten sakının. Çünkü kıyâmetin sarsıntısı
gerçekten çok korkunç bir şeydir. Onu göreceğiniz gün, dehşetten her emzikli
anne emzirdiği yavrusunu unutup terk eder, her hâmile dişi de karnındakini
düşürür. İnsanları sarhoş görürsün, halbuki onlar şarap içip sarhoş olmuş
değillerdir, lâkin Allah’ın azabı pek şiddetlidir.” (Hac 22/1-2)
Yine
kıyâmet öyle dehşetli bir gündür ki, onun şiddetiyle yalnız dağlar erimek ve
çocuklar ihtiyarlamakla kalmaz, o yüksek gökyüzü bile yarılıp çatlar. Allah’ın
va‘dettiği her şey, aynen söylediği ve istediği şekilde gerçekleşir. Bunda
şüphe edilebilecek en küçük bir nokta yoktur. Artık dileyen bu ilâhî hatırlatma
ve ikazlardan ibret alarak, o günün şiddet ve dehşetinden korunmak ve Rabbine
selametle ermek için iman, itaat ve sâlih amellerle Allah’a yaklaşmaya
çalışsın. Böyle kurtarıcı bir yol tutmayan ise, kendini o günün azabından
koruyamayacağını bilsin.
Şu
ibretli kıssa, Kur’an’ın gönülleri sarsan bu âyetleri karşısında nasıl bir
kalbî hassasiyet içinde olması gerektiğini göstermesi açısından dikkat
çekicidir:
Ebûbekir
Verrâk (r.h.)’in küçük bir oğlu vardı. Kur’ân-ı Kerîm öğrenmek için bir hocadan
ders okumaktaydı. Bir gün okuldan benzi sararmış bir vaziyette, titreyerek ve
erkenden döndü. Vücudunun her tarafı korkudan titriyordu. Ebûbekir Verrâk,
gönül meyvesinin bu bu durumuna şaşırarak sordu:
“–Hayırdır
evlâdım, bu hâlin ne, niçin mektepten erken döndün?”
Oğlu,
o küçücük yüreğine yerleşmiş bulunan Allah korkusu netîcesinde sonbahar
yaprağına dönen bir çehreyle:
“–Ey
babacığım! Bugün hocamız bana Kur’ân’dan bir âyet öğretti, onun mânasını idrâk
edince korkumdan bu hâle geldim!” dedi. Bu defâ babası:
“–Evlâdım,
o hangi âyet-i kerîmedir?” dedi. Küçük çocuk okumaya başladı:
“Peki
ey kâfirler! İnkârınızda devam ederseniz, o takdirde, çocukları bir anda ak
saçlı ihtiyarlara çevirecek bir günden kendinizi nasıl koruyacaksınız?” (Müzzemmil
73/17)
Daha
sonra küçük yavru, bu âyetin dehşet ve heybetinden hasta olup ölüm döşeğine
düştü, çok geçmeden de rûhunu teslîm etti. Babası bu hâdise karşısında çok
duygulandı. Öyle ki, sık sık oğlunun kabrine gider ve ağlayarak kendi kendine
şöyle derdi:
“–Ey
Ebûbekir! Senin oğlun, Kur’ân’dan bir âyet öğrendi de Allah korkusundan rûhunu
teslîm etti. Sen ise bunca zamandır Kur’ân-ı Kerîm okursun, hâlâ Allah’ın hukûkunu
yerine getirmede bir çocuk kadar dahî
korkmazsın!”
Halbuki, bu hayatta en mühim vazifesinin sadece
Allah’a kulluk edip O’nun hoşnutluğunu kazanmak olduğunu bilenler, fevkalade
bir gayret ve titizlik içinde bu kudsî vazifenin gereklerini yerine getirmeye
çalışırlar. Örnek mi istersiniz: Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri
