TEFSİR:
İnsanı
Allah’ı zikirden alıkoyan mânilerin başında mallar ve evlatlar gelir. Onlarla
meşguliyet insanı gaflete düşürür ve zikirden engeller. Bu sebeple Yüce
Rabbimiz bu hususta dikkatli davranmamızı istemektedir. Nitekim, “Kadınlara,
oğullara, yüklerle altın ve gümüş yığınlarına, iyi cins salma atlara, sağmal
hayvanlara ve ekinlere olan düşkünlük isteği insanlara câzip gösterildi”
(Âl-i İmran 3/14) buyrularak mal ve
evladın insan için câzibesine; “İyi bilin ki, mallarınız ve evlatlarınız
sizin için ancak birer imtihan sebebidir…” (Enfâl 8/28) buyrularak bunların imtihan vesilesi
kılındığına dikkat çekilir. Resûlullah (s.a.s.) de: ‘‘Dünya tatlı, göz
kamaştırıcı ve çekicidir. Allah onu sizin kullanmanıza verecek ve nasıl
davranacağınıza bakacaktır. Dünyaya aldanmaktan sakının…’’ (Tirmizî, Deavât
9) buyurarak dünyanın çarpıcılığına aldanmaktan sakındırır.
Şunu
belirtmek gerekir ki, mü’minlerden istenen, evlat ve aileleriyle ilgilenmemek;
ticâretle, malla mülkle, kazanç sağlayıcı işlerle meşgul olmamak değil, hayatın
tabii akışı içerisinde ve insanın doğasının bir gereği olarak zaten
gösterilmekte olan bu ilgi ve mesuliyetin, hayatın gerçek anlamını unutturacak
ve Allah’a kul olma bilincini yitirmeye yol açacak bir sapmaya neden
olmamasıdır.
“Zikrullâh”; Allah’ı zikretmek, anmak, O’nu
hatırda tutmaktır. Burada kastedilen ise Allah Teâlâ’yı, O’nun isimlerini,
sıfatlarını, emir ve yasaklarını, sevab ve azabını hatırlatan ve rızâsına
vesile olan farz ve nafile ibâdetler; ezcümle namaz, oruç, zekât, hac, cihad,
Kur’ân tilâveti, va’z ü nasihat, tehlil: lâilâhe illallah, tesbih: sübhânellah
ve tahmid: elhamdülillah gibi Allah’a yakınlaşmak için yapılan ve daima Allah’ı
hatırlatıp O’nun rızâsı için yerine getirilen amellerin her biridir.
Abdullah b. Büsr (r.a.)’den rivayete göre bir adam Resûlullah (s.a.s.)’e
hitâben:
“-Yâ Rasûlallah! İslâmiyetin emirleri
çoğaldı. Bana sıkı sıkıya yapışacağım bir şey söyle” dedi. O da:
‘’Dilin hep Allah’ı zikretsin!’’ (Müslim,
Zikir 99) buyurarak Allah’ı anmanın
önemine dikkat çekmiştir.
Âyet-i kerîme büyük bir ikaz ve tehditle
son bulmakta; mal ve evlat ile uğraşacağım diye Allah’ı zikirden gaflet
edenlerin en büyük bir zarara uğrayacaklarını haber vermektedir. Çünkü bunlar,
dünyayı âhirete tercih etmekle çok zarar edecek, neticede ebedi hayatın izzet
ve şerefinden mahrum kalacaklardır. Mal ve evlat, dünya ve hayat bitecek, Allah
yanında onlara zillet ve hüsrandan başka bir şey kalmayacaktır. Şu âyet-i
kerîme bu gerçeği ne güzel beyân eder:
“Mal
ve oğullar dünya hayatının zînetidir. Asıl kalıcı olan sâlih ameller ise
Rabbinin katında hem mükâfat bakımından daha hayırlı, hem de ümit bağlamaya
daha layıktır.” (Kehf 18/46)
Öyleyse: Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri
