TEFSİR:
Esasen
Kur’an, müşriklere göre de şerefli bir kitaptı. Allah’ın gönülleri büyüleyen
mûcizevî bir kelamıydı. Açıkça söylemeseler de içlerinde bu kanaat vardı. Zaman
zaman da bu kanaatleri su üzerine vuruyordu. İşte burada haber verilen bir
hakikat de budur. Çünkü onlar Kur’an’ın indirilmesine değil, Mekke’nin ve
Taif’in zengin kodamanları varken, Muhammed (s.a.s.) gibi bir fakire
indirilmesine, böyle büyük bir şerefin ona layık görülmesine itiraz
ediyorlardı. Nitekim Velîd bin Muğîre şöyle demişti:
“−Kureyş’in
büyüğü ve efendisi olan ben, yahut Sakîf’in ulusu Amr b. Umeyr dururken, Kur’ân
Muhammed’e mi inecek?!..” (İbn Hişâm, es-Sîre, I, 385)
Halbuki
kulların Hak katındaki kıymeti, ne zenginlikle ne de soylulukladır; ancak
Allah’a derin bir saygı, korku ve emirlerine tam bir teslimiyetledir. Kaldı ki,
Hz. Muhammed Mustafa (s.a.s.) soy yönüyle de onların en şereflisi idi. Sadece
ana ve babadan yetim kalmıştı ve zengin de değildi.
Müşriklerin
yanılgısı şu noktada düğümlenmektedir. Onlar âhirete inanmayıp bütün hayatı
dünyadan, dünya zevk ve eğlencesinden ibaret görüyorlardı. Onlar için en mühim
değer ölçüsü para, mal, mülk ve diğer maddi imkânlardı. İnsan bunları ne kadar
elde eder, biriktirir, yer, içer, eğlenirse; nefsin o doymaz hazlarını ne kadar
teskin ve tatmin edebilirse o kadar avantajlı, o kadar akıllı ve üstündür. İşte
bu anlayış, İslâm’ın getirdiği hayat anlayışıyla taban tabana zıttır. Üstelik
dünyada rızıkları ve maişetleri; akıl, zeka ve istidatları; maddi ve mânevî tüm
nimet ve imkânları taksim eden insanlar değil kesinlikle Allah Teâlâ’dır. Kime
ne vereceğini ve ne kadar vereceğini takdir eden sadece O’dur. Bunu yaparken de
hiç kimseye danışma ve sorma mecburiyeti de, âdeti de yoktur. Bu hususta
Sevgili Peygamberimiz (s.a.s.) şöyle buyurmaktadır:
“Allah
nasıl rızıklarınızı aranızda bölüştürdüyse, ahlâkınızı da öylece bölüştürdü;
dünyayı sevdiğine ve sevmediğine, dini ise sadece sevdiklerine verdi. Kime
Allah din nasip etmişse, onu sevmiş demektir.” (Hâkim, el-Müstedrek,
II, 85)
Buna
göre Allah Teâlâ’nın, yetim büyümesine ve fakir olmasına rağmen en büyük rahmet
eseri olan Kur’an’ı, Hz. Muhammed (s.a.s.)’e vermesi, bu en yüce şerefi ona
bahşetmesi normal karşılanmalıdır. Şüphesiz o büyük rahmete inanmak, bağlanmak,
gereğince kulluk yapmak ve ömrü Kur’an hizmetine adamak, insanların yığıp
biriktirdikleri dünya malından, mülkünden ve servetinden elbette hayırlıdır.
Zira mâna maddeden daima üstündür; âhiret dünyadan daha hayırlıdır. Bu sebeple
madde mânaya fedâ edilmelidir. Âhireti kazanmak için dünya imkânları çok iyi
değerlendirilmelidir. Çünkü insan dünya için değil esas âhiret için
yaratılmıştır.
İslâm’ın, Allah’tan alıkoyan bir nesne olarak dünya
karşısında âhirete, madde karşısında mânaya verdiği kıymeti daha iyi
kavrayabilmemiz için Rabbimiz, çok çarpıcı bir misal vermektedir: Kaynak: Ömer Çelik Tefsiri
